چرا کارخانه‌ی کاشی و سرامیک رامشار در شهرستان هامون، بعد از ۵ سال هنوز از زمین بالا نیامده است؟
اس.بی پرس _ عباس نورزایی: بررسی‌ها روی این طرح نشان از دو انحراف بزرگ دارد:
۱. هر کارخانه‌ی کاشی به‌طور میانگین حدود ۳۰۰ هزار لیتر آب در روز مصرف می‌کند و این بدان معناست که سالیانه حقابه‌ای معادل ۱۱۰ هرار مترمکعب از آب نداشته‌ی سیستان باید به این کارخانه تخصیص داده شود.
یعنی این کارخانه، هر روز آبی معادل سرانه‌ی مصرف *دو هزار نفر* از هم‌استانی‌های ما را هدر می‌دهد و این در شرایطی است که هم اکنون در بحران کم‌آبی زندگی می‌کنیم و این بحران نیز هر روز بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود.
۲. اغلب صنایع کاشی و سرامیک در کشور با رانت زنده هستند! اصلاً در فضای رقابتی کار نمی‌کنند. بسیاری از آن‌ها با رانت ارزی دولت که برای آن‌ها ایجاد شده، سود کرده‌اند یعنی از اختلاف قیمت اولیه و فروش ارز، نه ایجاد ارزش افزوده‌ی واقعی در تولید.
مشاهده شده است کارخانه‌ای که حداکثر سه میلیون یورو ارزش داشته است، بیست میلیون یورو ارز گرفته که ده درصد آن را سهام‌دار می‌پرداخت و مابقی را با سود کم‌تر از چهار درصد در ایتالیا و ... ارز می‌گرفتند و با پرداخت کمی رشوه به صادر کننده‌ی پرفرما، پول را در اروپا برای خودشان سرمایه‌گذاری می‌کردند و این طرف سهام‌داران خرد بدهی‌ها را می‌پرداختند.
ین نکته‌ی منفی و ضداقتصاد، موجب شد تا عده‌ای به‌وسوسه افتاده، با برجسته کردن *ایجاد اشتغال* و کمک به *مناطق محروم* در صف انتظار تسهیلات ارزان‌قیمت قرار گیرند و با دست گذاشتن روی این طرح‌ها، به‌دنبال فرصت‌هایی برای استفاده از رانت باشند و چون این فرصت ایجاد نشود، طرح را قریب به ۵ سال معطل گذاشته‌اند.
عباس نورزائی/۲ مرداد ۱۴۰۰
منبع : sbpress.ir
