خبرگزاری مردمی سیستان و بلوچستان


کد: 12122
۱۴۰۰/۰۷/۲۱ - ۲۲:۲۲
خواب غفلت؛

وعده آب کشاورزی که به تاریخ پیوست، حداقل آب شرب مردم سیستان را تأمین کنید

وعده آب کشاورزی که به تاریخ پیوست، حداقل آب شرب مردم سیستان را تأمین کنید
وعده آب کشاورزی به کشاورزان سیستان که هیچ! به تاریخ پیوست؛ اما مسئولان استان، وزیر خارجه، وزیر نیرو و رئیس‌جمهور باید بدانند که مردم ولایتمدار و صبور استان به آب شرب بی‌بو و بدمزه نیاز حیاتی دارند و وظیفه آن‌هاست که هر چه زودتر این نیاز مردم را برطرف نمایند.

به گزارش اس.بی پرس، بحران کم‌آبی و بی‌آبی در سیستان از چالش‌های قدیمی این منطقه است زندگی مردم این خطه شدیداً وابسته به آب است. دو دهه خشک‌سالی و چهار دهه عدم دریافت حق‌آبه هیرمند، تالاب بین‌المللی هامون و گستره آبی‌رنگش را به خاطره‌ی کم‌رنگ در ذهن‌های ما تبدیل کرده است. باید فکری کرد؛ کاری انجام داد، باید برای پایبندی دولت افغانستان به تعهداتش در راستای پرداخت حق‌آبه ایران از هیرمند با صاحبان قدرت در این کشور مذاکره کرد. باید فکری به حال آب چاه نیمه‌ها کرد و استفاده از روش‌های سنتی آبیاری با اسراف زیاد آب و میزان تبخیر بالا را کنترل نمود.

نماینده‌های مردم استان در مجلس شورای اسلامی که وعده‌های بسیاری برای جلوگیری از تبخیر آب چاه نیمه‌ها، تأمین آب از چاه‌های ژرف و ... دادند، اما هیچ‌یک از آن‌ها بعد از گذشت چند سال و صرف هزینه‌های میلیاردی به نتیجه نرسیده و تا به امروز یک قطره هم دست مردم عادی را خیس نکرده است.

هرساله در این تاریخ وعده آب‌رسانی به کشت و کار مردم از طریق پروژه عاطل و عبث 46 هزار هکتاری را می‌دادند، اما امسال و با این شرایط بد چاه نیمه‌ها، وعده آب کشاورزی به تاریخ پیوسته است.

 

 

آب کشاورزی که هیچ، مسئولان استان از فرماندار و استاندار و نماینده مردم استان در مجلس گرفته تا وزیر امور خارجه، وزیر نیرو و رئیس‌جمهور باید به فکر آب شرب مردم باشند. آبی که از طریق چاه نیمه‌ها برای شرب استفاده می‌شود از همین حالا غیرقابل استفاده‌شده است.

یکی از ساکنان زابل در ارتباط با بخش «صدای مردم» اس.بی پرس، می‌گوید: آب به‌شدت طعم و بوی بدی گرفته است و گویا هرروز دارد بدتر می‌شود.

 

تکرار مکررات برای مسئولان فراموش‌کار

منطقه سیستان شامل پنج شهرستان زابل، زهک، نیمروز، هامون و هیرمند است که بیش از 22 سال با مشکل کم‌آبی و خشک‌سالی دست‌وپنجه نرم می‌کند و این مشکل باعث مهاجرت بسیاری از ساکنین این شهرستان‌ها شده است؛ چراکه بسیاری از مردم با خشک‌سالی‌های پی‌درپی و کم‌آبی شغل‌های کشاورزی، دام‌پروری و صیادی خود را ازدست‌داده‌اند.

 

 

کسانی که پس از گذشت این‌همه سال هنوز در منطقه سیستان زندگی می‌کنند به قول خودشان زنده هستند اما زندگی ندارند. این مردم ولایتمدار سال‌هاست با بادهای 120 روزه با سرعت متوسط 80 کیلومتر بر ساعت و گردوغبار و آلودگی‌های هوا که ناشی از خشک بودن دریاچه هامون است دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

 

منبع : sbpress.ir

نظرات شما

capcha