شه‌بخش: کودک سیستان و بلوچستانی بودم که دمپایی هم نداشت!/ تعصبم پرچم ایران است

به گزارش اس.بی پرس، سیستان و بلوچستان،‌ استانی همواره محروم از امکانات زیرساختی که استعدادهای زیادی اعم از علمی، ورزشی و ... را در دل خود جای‌داده است. استانی هرچند غنی از استعدادها، اما فاقد امکانات. منطقه‌ای که کودکانش همواره از داشتن کم‌ترین امکانات رفاهی و اجتماعی محروم‌اند. استانی که با درخشش نخبه‌هایش بارها ثابت کرده لایق توجهات بیشتری است.

دانیال شه‌بخش بوکسور ۲۱ ساله ایران هم که چند روز پیش با تکنیک ناب و منحصربه‌فرد خود در مبارزه، موفق شد نخستین مدال جهانی بوکس ایران را به دست آورده و تاریخ‌سازی کند، از معدود نخبه‌های ورزشی کشف‌شده در میان استعدادهای پرشمار همین استان است.

پیش از هر صحبتی،‌ ابتدا شنونده صحبت‌هایت درباره شرایط مسابقات جهانی باشیم

واقعیت این است که رقابت‌ها از سطح بسیار بالایی برخوردار بود و نمی‌شد هیچ رقیبی را دست‌کم گرفت. من تقریباً سه ماه پیش در المپیک حضور داشتم و از نزدیک لمس کردم که المپیک چه میدان بزرگ و دشواری است. در این مسابقات نیز به‌واقع با گوشت، پوست‌واستخوان سختی را احساس کردم، همه قهرمانان المپیک دو دوره ۲۰۲۰ و ۲۰۱۶ به دلیل جوایز ارزنده‌ای که تعیین‌شده بود، در این مسابقات روی رینگ حاضر شدند تا نتیجه بگیرند.

ما نیز تیم یکدستی داشتیم و همه اعضا همدل و در کنار هم بودند. برای کسب بیش از یک مدال پا روی رینگ گذاشته بودیم، اما بنا بر دلایل مختلف که نمی‌خواهم به آن‌ها بپردازم آن چیز که باید می‌شد، نشد؛ اما خوشحالم که طلسم ۸۰ ساله بوکس ایران را شکستیم. واقعاً لیاقت تیم ملی، مردم ایران و خانواده بوکس خیلی بیش از این‌هاست و مطمئن باشید در سال‌های آینده حرف‌های زیادی از بوکسورهای ایران خواهید شنید.

آیا تاکنون به کسب مدال جهانی و طلسم شکنی برای بوکس ایران فکر کرده بودی؟

حقیقتاً من همیشه به این مهم فکر می‌کردم. از وقتی‌که وارد بوکس شدم و فهمیدم بوکس چیست؟ سطح بوکس ایران چگونه است؟ و این رشته در دنیا چه سطحی دارد؟ همواره خودم را در بهترین شرایط و جایگاه‌ها قرار داده و تصور می‌کردم. در درون خودم احساس می‌کردم می‌توانم افتخارآفرین ورزش این مرزوبوم باشم که خوشبختانه الآن به نقطه‌ای که می‌خواستم رسیدم.

من حتی در المپیک نیز احساس می‌کردم که بوکس ایران را به نخستین مدال المپیکی خواهم رساند، اما متأسفانه آسیب‌دیدگی که در مبارزه پیش آمد مانع از دستیابی به این افتخار بزرگ شد. برای مسابقات جهانی هم وقتی وارد صربستان شدم خودم را روی سکوی جهانی می‌دیدم. من حتی قبل از خواب نیز همه کارهایی که باید روی رینگ انجام می‌دادم را بارها در ذهنم مرور می‌کردم. به خودم می‌گفتم دانیال تو باید روی رینگ این ضربات را بزنی، این‌گونه جای خالی بدهی و ... تا به برد برسی که خوشبختانه این اتفاق افتاد.

چگونه یک بوکسور از مناطق محروم سیستان و بلوچستان، چنین افتخار بزرگی را به دست می‌آورد؟

این سؤال واقعاً برای من بسیار مهم است. شاید الآن که کمی نامم بر زبان‌ها افتاده، بهتر است هواداران بدانند قهرمان کوچک آن‌ها از چه جایگاهی به جایگاهی رسیده است تا امید خود را هرگز از دست ندهند. البته ادعایی ندارم و هنوز هم مسیر طولانی در پیش دارم که باید به نتیجه برسند؛ اما سؤال این است که دانیال از کجا آمد؟ از دل فقر، نداری، محرومیت و منطقه‌ای آکنده از درد. منطقه‌ای که هیچ حرفی و هیچ‌چیزی برای مطرح کردن یا نشان دادن ندارد، اما مردمانی باقدرت و متعصب دارد که پشتکارشان مثال‌زدنی است.

کودکان ما با پای‌برهنه و بدون هیچ وسیله‌ای اعم از لوازم‌تحریر، دفتر مناسب، یک کوله‌پشتی ارزان‌قیمت و ... صبح به صبح مدرسه می‌روند. واقعاً نمی‌دانم چگونه شرایط را توصیف کنم، اما باید همه بدانند که من یکی از همین بچه‌های محروم و فقیر سیستان و بلوچستان هستم که اکنون با آن‌ها ازاینجا صحبت می‌کنم.

الآن چه احساسی داری؟

پتانسیل استان سیستان و بلوچستان ستودنی است، این مدال من پشتکار و توانایی مردم استان عزیزم را نشان می‌دهد. من هیچ‌چیز نداشتم و تنها با پشتکار و کمک مربی دلسوزم تاریخ‌سازی کردم تا نشان دهم اگر به ما بها دهند می‌توانیم پرچم کشور عزیزمان ایران اسلامی را سال‌های سال بالا ببریم. از سیستان تا بلوچستان دانیال‌های زیادی وجود دارند، در همه استان‌ها هم همین‌طور است. به‌ویژه امیدوارم توجه‌ها به این استان بیش از این باشد تا شاید در آینده شاهد موفقیت باشیم. نیاز است تأکید کنم که من یکی از بچه‌هایی بودم که هنوز هم بدون حتی یک دمپایی به مدرسه می‌روند.

آیا تو برای تأمین هزینه‌های خود شغلی داشتی؟

من هیچ شغلی نداشتم و سرکار نمی‌رفتم، چرا که در استان ما محدودیت شغل وجود دارد. بدون هیچ پشتیبانی و کمک مالی، تنها با کمک مربی عزیزم آقای محمود نهتانی توانستم طلسم شکنی کنم. من حتی گاهاً هزینه پول تو جیبی خودم را از او می‌گرفتم. فقط به خدا توکل کردم و به عمو محمود می‌گفتم خیالتان راحت باشد، من یک روز با افتخارآفرینی در عرصه جهانی جواب زحمات شما را خواهم داد.

من بدون هیچ‌چیز شروع کردم و اکنون در اینجا هستم، البته ادعایی ندارم. اجازه بدهید خوشحالی خودم را و این مدال را به خانواده، عمو محمود عزیزم، کودکان فقیر سیستان و بلوچستان و خانواده بزرگ بوکس ایران تقدیم کنم. دوست دارم همه ملت ایران را در شادی خود سهیم بدانم.

آیا دانیال شه‌بخش با حمایت مالی پدر کاری نکرده است؟

شغل پدر من مسافرکشی است و سطح چندان بالایی نداریم، مادرم نیز خانه‌دار است. هر چیز که می‌بینید دستاورد یک پشتکار است.

به عنوان یک قهرمان چه درخواستی از مسئولان کشور دارید؟

کار من در اینجا به پایان نمی‌رسد و این تازه شروع کار است. اگر مسئولان بتوانند و بخواهند برای پیشرفت جوانان ایران سرمایه‌گذاری کنند مطمئن باشید در همه استان‌ها می‌توانیم قهرمان‌پروری کنیم تا آن‌ها هم با مدال‌آوری‌های خود در عرصه بین‌المللی، دل مردم سختی‌کشیده ایران را شاد کنند. ما نونهالان و نوجوانان بسیار خوبی داریم. امیدوارم مسئولان به رده‌های پایه توجه کنند تا شاهد نسل جدید قهرمانان باشیم.

آیا حرفی برای محمود نهتانی (مربی سازنده دانیال‌ شه‌بخش) داری؟

آقای نهتانی از ۱۳ یا ۱۲ سالگی بود که بوکس را با بنده کار می‌کرد، او همیشه با من صحبت می‌کرد و به من می‌گفت دانیال تو پتانسیل بالایی داری و می‌توانی به جایگاه بزرگی برسی. من هم همیشه به او اعتقاد داشتم و اعتماد می‌کردم، با قدرت در مسیر خود پیش می‌رفتم. حمایت او همیشه شامل حال من بود. اکنون من توانستم به‌عنوان شاگرد او بعد از ۸۰ سال نخستین مدال تاریخ بوکس ایران در مسابقات جهانی را به دست آورم. واقعاً از او متشکرم و امیدوارم جواب زحماتش را داده باشم. البته جا دارد از سرمربی تیم ملی آقای علیرضا استکی، مربیان عزیز خود آقایان همایون امیری، شهرام فاتح و بار دیگر آقای محمود نهتانی تشکر کنم. واقعاً خوشحالم، ما تیم بودیم و این موفقیت به‌تنهایی به دست نیامد. این موفقیت برای همه تیم است و دانیال در این مسیر تنها نبود.

کدامیک از تبریک‌ها برای تو لذت‌بخش‌تر بود؟

واقعاً همه به من تبریک گفتند و بسیار برای من این اتفاق لذت‌بخش بود. وقتی می‌دیدم هم استانی‌هایم چنین خوشحال‌اند از خودم احساس رضایت داشتم. تقریباً همه جوانانی که بنده را می‌شناختند به من زنگ زدند. جواب خیلی‌ها را دادم و آن‌هایی هم که متوجه نشدم را صمیمانه از حضورشان عذرخواهی می‌کنم. دانیال برای آن‌ها مبارزه کرد و این موفقیت از آن آن‌هاست، اما من واقعاً از تبریک‌هایی که بچه‌های کوچک و محروم سیستان و بلوچستان برایم فرستادند خیلی خیلی خوشحال شدم. تبریک آن‌ها باعث بالا رفتن روحیه و خوشحالی حداکثری من می‌شد.

حتی یکی از بچه‌ها پدر خود را از خواب بیدار می‌کرد تا مبارزه من را ببیند. واقعاً دیدن این اتفاقات برای من خوشحال‌کننده بود. با او به‌صورت تصویری حرف زده و واقعاً تشکر کردم.

برنامه دانیال برای آینده چیست؟

فعلاً تایم استراحت است و مسابقه برون‌مرزی نداریم، اما شخصاً دوست دارم در آینده روی رینگ مسابقات حرفه‌ای بوکس نیز حضور پیدا کنم تا در آنجا نیز برای ایران افتخارآفرینی کنم.

در بوکس آماتور بالاترین مدالی که برای خود تصور می‌کنی چیست؟

واقعاً نمی‌خواهم زیاده‌گویی کرده و ازخودراضی باشم، اما واقعیت این است که من پتانسیل بالایی در خود می‌بینم و به نظرم می‌توانم در بوکس آماتور نامبر وان و گلد (طلایی) شوم. امیدوارم به این سطح مدالی که برای خود می‌بینم برسم، نهایت خواسته من طلای المپیک و جهان است.

 از کشورهای خارجی جهت تغییر ملیت و مبارزه برای آن‌ها پیشنهاد داشتید؟

دوست داشتم خودم به این موضوع پیش از شما اشاره کنم، ولی خوب شد که شما پرسیدید. بله بنده از چند کشور به‌صورت خیلی جدی پیشنهاداتی جهت تغییر ملیت داشتم، اما من و مردم سیستان تعصب داریم. شخصاً می‌خواهم تنها پرچم سه رنگ ایران در زمان خواندن سرود ملی ایران روی دوشم باشد و زیر این پرچم سه رنگ مبارزه کنم.

شرایط مصدومیتت چگونه است و از اینکه در نیمه‌نهایی نبودی ناراحتی؟

نمی‌دانم چگونه به این سؤال پاسخ دهم، ولی گاهی اوقات تصمیماتی که گرفته می‌شود دست شما نیست و باید به بزرگ‌ترها اعم از سرمربی، مربی و کادر پزشکی اعتماد کنید. متأسفانه آسیب‌دیدگی که داشتم نگذاشت در نیمه‌نهایی مبارزه کنم، اما الآن که بیشتر فکر می‌کنم متوجه درستی تصمیم کادر پزشکی و کادر فنی می‌شوم. شاید اگر در نیمه‌نهایی روی رینگ می‌رفتم این مصدومیت شدیدتر می‌شد، بازی را می‌باختم و ازنظر روحی فوق‌العاده افت می‌کردم.

حرف پایانی...

خیلی ممنونم، امیدوارم در آینده نیز بتوانم دل مردم ایران را شاد کنم.

 انتهای پیام/

منبع : isna.ir