ما مردم سیستان و بلوچستان پوست‌کلفت شده‌ایم
اس.بی پرس ـ بهشته رضوی: از همان زمان که خشک‌سالی شدیدی به جان سیستان و بلوچستان افتاد، عده‌ای بار سفر بستند و با قلبی رنج‌دیده و اشکی روان، دیار مادری خود را ترک کردند و به شمال کشور و مناطق دیگر رفتند. آن‌هایی که ماندند اما چشمشان را روی همه‌چیز بستند و با مشکلات خو گرفتند.
ماندند؛ اما نه فریادی کشیدند و نه اعتراضی کردند. تنها سکوت دشت‌های کویری استان بود که فریاد می‌کشید و ضجه‌هایش دل آدمی را به درد می‌آورد. تنها غم بی‌آبی و داغی زمین بود که پیشانی کشاورزان را پرچین تر کرد.
اکنون‌که بیست سال از آن زمان گذشته، همچنان سیستان و بلوچستانی‌ها با سکوتی عمیق، فریادهایشان را فرومی‌خورند و در سیل و قحطی آب، در کنار کشت زارهای بسیار و آفت‌های کشنده و در کنار کرونا و بادهای 120 روزه، روزه سکوت را افطار می‌کنند.
سال‌هاست که پوستمان کلفت شده است.
آن‌قدر کلفت که هم در بادها و طوفان‌های خاکی دوام آوردیم و هم در گرمای بالای 50 درجه. آنجا هم که حق در جبهه ما بود به گرفتنش شتاب نکردیم. هامون را از ما گرفتند، بازهم ککمان نگزید. دیگر همچون نیاکان خود به قیام بر نخواستیم؛ تاریخ را بنگری، پر است از خون‌های جوشیده علیه ظلم و ستم، علیه نادیده گرفته شدن. ما اما نشستیم و دست روی دست گذاشتیم تا گردش روزگار همه‌چیز را بر وفق مرادمان کند.
چرا منتظر مانده‌ایم تا برکات بر ما فروریزد؛ چرا نفهمیدیم که انّ الله لا یُغیِّرُ ما بقوم حتّی یغیّرو ما بانفسهم.
تا نخواهیم و حرکت نکنیم، آسیابی را می‌مانیم که آب را در خود می‌چرخاند... سال‌ها در محافل بزرگ و کوچک دم از حق آبه و بسته بودن مرزهایمان زدیم، اما همان‌جا خاموش شدیم و آتشمان سرد شد و کسی صدایمان را نشنید.
درست است؛ پوستمان کلفت شده. درست است؛ ما قومی هستیم. درست است؛ ما خیلی زود به همه‌چیز عادت کردیم، به بی‌آبی، به گردوخاک و طوفان و حالا هم به کرونا. از ماست که بر ماست.
انتهای پیام/#
منبع : sbpress.ir
